Johnny…wat een gekke naamkeuze…ik hoor het mezelf nog denken, toen ik het persbericht binnenkreeg, waarmee deze plaat aangekondigd wordt. Natuurlijk: dergelijke naamkeuze noopt een mens tot enig onderzoek van naderbij en wat blijkt? Wel, het blijkt dat Johnny, niemand anders is dan Joost Abbel, de gitarist achter namen als Zorita, Dieter van der Westen en Juan Juan. Die namen leverden de voorbije maanden allemaal platen af, waar we in deze kolommen nogal enthousiast over schreven, om niet met zoveel woorden te zeggen dat we er redelijk wild van waren.

Nu is Joost / Johnny er dus met een soloplaat onder (bijna)-eigen naam en het minste wat je daar -om te beginnen- kunt over zeggen, is dat ze een aantal bijzondere aspecten vertoont. OK, een plaat, die nog alleen op LP en digitaal verschijnt, dat maken we wel eens vaker mee, maar toch. Een plaat die “Collecting Dinosaurs” heet, dat wordt al een tikkeltje zeldzamer. Die titel blijken we te danken te hebben aan Steven Spielberg en zijn Jurassic Park, de beste-film-aller-tijden voor de destijds achtjarige Johnny. Dat tekenaar, die destijds Spielberg inspireerde, was een Tsjech, genaamd Zdenek Burian en het is diens “Mesozoic Landscape” uit 1952, die vandaag de cover van deze LP siert. Dat de erven Burian daar toestemming voor gaven, vind ik een bijkomende factor van belang.

Er is meer: als je deze LP afspeelt en en een stroboscoop op richt (de camera van de GSM schijnt ook te volstaan), dan zie je een animatiefilmpje dat je gerust “verrassend” mag noemen, maar…zoals het hoort op deze pagina, gaan we vooral over de muziek en dis is, om het met een understatement te zeggen, bijzonder en mooi. Dat Joost flink wat muzikale bagage in huis heeft, konden we al afleiden uit de dingen, die hij met bovengenoemde bands uitbracht, maar er is meer: de man beheerst meesterlijk de “less is more” aanpak, zo blijkt uit deze elf tracks, die nauwelijks dertig seconden nodig hadden om bij ondergetekende een niet te snel verdwijnende opstoot van kippenvel te veroorzaken.

De ingrediënten laten zich makkelijk ontdekken: lo-fi folk, exotica en rockabilly, maar ze worden dermate geraffineerd en gedoseerd geserveerd, dat je je geen seconde verveelt, al zou zelfs de meest modale beginnende gitarist niet erg veer repetities nodig hebben om de plaat ongeveer van A tot Z te leren meespelen. Nu, voor mijn oren is dat absoluut geen minpunt, integendeel: driekwart van de hedendaagse muziekgeschiedenis is bedacht aan de hand van drie-akkoorden-reeksen en daar werden we met z’n allen allesbehalve slechter van.

Waar je met opener “To The Moon” bijna niet anders kunt dan aan wijlen Townes van Zandt denken, kom je met “Niagara Falls”, willens nillens bij het koortje van The Stone’s “You Can’t Always Get What You want” uit en als je naar de kleine lettertjes van de LP gaat kijken, lees je daar dat de alhier bijzonder geliefde stemmen van Sophie Janna en Margot Merah -jawel, “The” Lasses) daar mee verantwoordelijk voor zijn. Tja, (DH) zijnde, kan je dag dan al bijna niet meer stuk en het wordt nog beter, als je Margot’s harmonica even verderop “Lost My Heart” hoort versieren met een ornamentje dat je in geen uren meer uit je hoofd krijgt. Dat het iets meer up tempo ook lukt, wordt bewezen met de opener van kant B), “Girl from Japan”, waarin Buddy Holly vlekkeloos aan Jan Rot gekoppeld wordt. Nog even van Lasses-vocalen genieten op het heerlijke “On My Way”, waarna het tijd is voor het wonderlijke “All I know”, met zijn fantastisch mooi huilende pedal steel gitaar. Ik kijk nu al uit naar het moment waarop ik Joost hiervan een duet-versie hoor zingen met onze eigen Bruno Deneckere. Een mens mag dromen, niet?

De instrumentale titelsong -een geweldige melodie, die niet zou misstaan op een Ry Cooder-soundtrack- geeft Zorita-collega Thomas Geerts de kans zijn trompet te laten schitteren, iets wat hij op het afsluitende “Until The Morning Comes” nog eens mag overdoen, maar dan in een smaakvol exotica-dekentje gewikkeld. Resultaat: een geweldige plaat van een kerel van wie we dachten de veelzijdigheid al te kennen.Niet dus: Johnny is nog pakken getalenteerder dan we al wisten. Dat wordt scoren in de gespecialiseerde hitlijsten, mensen!

(Dani Heyvaert)